Het lijkt al weer eeuwen geleden dat ik samen met Aron in het vliegtuig zat op weg naar
Nicaragua. Tegelijkertijd voelt het alsof ik hier net ben aangekomen. Ik ben al
langer van huis dan ik ooit ben geweest maar na 5 weken zie ik nog steeds elke
dag nieuwe dingen.
Ik vind het prachtig om te zien hoe de verschillende teams samen werken aan dit
project. Ook de lokale vrijwilligers werken hard, ik vind ze ontzettend
vriendelijk en ze leren me zelfs een beetje Miskito. Dat vind ik echt "uba
pain!" (heel goed in Miskito)
Als filmteam hebben Aron en ik het letterlijk en figuurlijk best goed bekeken. We maken de voortgangsfilmpjes van de verschillende teams, maar we zijn vooral bezig met onze jeugddocumentaires die dienen als lesmateriaal voor de kinderen in Nederland.
Het is belangrijk dat wij de cultuur goed leren kennen, dus gaan
we vaak op pad en mogen we alles van de stad zien. Zo zijn we de afgelopen
weken in het ziekenhuis geweest, hebben we verschillende scholen bezocht en we
hebben een kerkdienst bijgewoond met Chino, onze tolk.
Het ziekenhuis heeft mij eigenlijk de eerste cultuurshock bezorgd. Wij als
'vreemdelingen' mochten overal gewoon lopen en filmen, zelfs bij de couveuses!
We hebben zelfs een kleine operatie aan een hazenlip op de gang gezien. Er
waren te weinig kamers, vieze matrassen en te veel mensen.
We zijn nu bezig met het tweede update filmpje over het educatieteam, deze zal vrijdag
online staan. Verder zijn de verhaallijnen van 2 jeugddocumentaires bijna af,
we kunnen bijna niet wachten om te gaan filmen en editen!
Aron en ik hebben ook een kettinkje met een half hartje gekocht. Nu zijn we pas echt een team.
Pascalle
