Het einde van een mooi begin!

door Kristel de Krijger

Ruim een week geleden zat ik, na ruim anderhalve maand Nederland, op de boot naar onze projectlocatie El Naranjal. De laatste keer dat ik haar zag werden op locatie de eerse houten constructiebalken op de betonnen fundering bevestigd. Het begon al echt op een gebouw te lijken.

In Nederland aangekomen zat ik elk weekend op het puntje van mijn stoel in de hoop op een mail met foto’s van de voortgang van de bouw. Maar foto’s sturen vanuit Nicaragua lijkt veel makkelijker dan het is, dus ik kon me slechts een voorstelling maken van hoe de nieuwe school in El Naranjal er nu uit zou moeten zien.
Aan de telefoon had projectcoördinator Pim gezegd: “Het wordt aanpoten. We hebben de zaterdag er maar bijgenomen als werkdag, maar we gaan het redden!” Ik hoopte dat het waar was.

Na de laatste rivierbocht zagen we ineens in de verte de kleur oranje opdoemen tussen het dichtbegroeide groen. Een heel nieuw uitzicht.
Hartjes klopten sneller. “Zou dat het zijn? Is dat onze school?... Dat moet hem zijn!?... Dat is hem!!! Moet je kijken: Dat is hem! Wat gaaf! Wat groot!”




Ongelooflijk wat onze groep Nicaraguaanse en Nederlandse vrijwilligers, onder leiding van Pim en de locale coordinatoren, in die anderhalve maand klaar wisten te spelen. Waar in januari alleen nog maar een grasveld was, stond nu een oranje geschilderde school met groene kozijnen en een donkergroen dak met gele nok. Kleuren – zo werd mij verteld – die waren uitgekozen door de locale bevolking. Oranje; want de naam van het dorp ‘El Naranjal’ betekent immers oranje. Groen; omdat ze met de natuur leven. Geel; is de kleur van de nationale bloem.

De laatste dagen voor de inauguratie van de school bestonden uit het zetten van de puntjes op de i. Veel verven, inrichten en het schoolterrein schoonvegen. Het waren lange dagen want iedereen realiseerde zich dat het einde van het project in zicht was en alles op tijd klaar moest zijn als de autoriteiten uit verschillende windrichtingen kwamen aanwaaien.

De uitnodigingen waren al lang en breed verspreid onder de genodigden, maar Nicaragua zou Nicaragua ziet zijn als de werkelijke aanwezigheid van de genodigden niet tot op het allerlaatste moment een verrassing bleef. Onze eigen Nederlandse ambassadeur Lambert Grijns was echter samen met twee andere leden van de Nederlandse ambassade, Annika en Lester, reeds de vorige dag gearriveerd. Tijdens de voorbereidingen van het feest stond ook hij met een groen kwast in zijn handen en maakte met iedereen een praatje!

Oprichtster en directrice van Stichting Marijn (Puerto Cabezas) was er ook bij. Samen met Annika versierden ze de klaslokalen met crepepapieren slichers en ballonnen. Het wachten was op de burgemeester van Waspam en de afgevaardigde van het Ministerie van Onderwijs. In Nicaragua telt de belofte om te komen echter meer dan de werkelijke aanwezigheid, dus toen deze mensen om 11.00 nog altijd niet waren gearriveerd, besloten we slechts een half uurtje te wachten en dan toch te beginnen.

11.29 hoorden we vanaf het schoolterrein een boot de bocht om sputteren: De burgemeester van Waspam, Jose Osorno, had toch besloten om de lange bootreis van 7 uur te maken. Hij werd vergezeld met 5 andere ambtenaren. Helaas melded hij wel dat er vanuit MINED niemand zou komen. Alleen twee docenten en een juffrouw voor de peutergroep zouden aanwezig zijn. Ach, hij was er in ieder geval en dat betekende erg veel voor onze groep.

De rest van de dag verliep zoals gepland ietwat chaotisch maar boven alles feestelijk en supergezellig. Kinderen deden hun ingestudeerde dansjes, autoriteiten deden hun zegje, de stichting deelde vrijwilligerscertifdicaten en aanbevelingsbrieven uit, coordinator Luis organiseerde wedstrijdjes koekhappen en zaklopen en er was voor iedereen een bordje eten, mét vlees! Het was een mooie dag.

De dag erna was een rustdag. Voor het eerst zagen we het normale leven aan ons voorbij trekken in El Naranjal. De mannen vertrokken naar hun akkers, de vrouwen zaten met hun was in de rivier en de kinderen speelden in hun ondergoed in het water. In dat dagelijks leven wandelde zo nu een dan een blank gezicht dat al lang niet anoniem meer was. Eerder een familid.

Juist dát maakte het afscheid op die volgende morgen zo zwaar. In het grootste lokaal van de school had het hele dorp zich verzameld en ik hamerde eens te meer op die nieuwe fase van het project dat nu aanbrak: het onderhoud. Een projectonderdeel waar niemand anders dan zijzelf verantoordelijk voor zijn. Maar uiteraard bedankte ik hen ook voor hun gastvrijheid, hun ijzersterke betrokkenheid met het project, hun doorzettingsvermogen en hun vriendschap!

Verschillende mannen uit het dorp staarden uit het schoolraam naar buiten en probeerde zo onopvallend mogelijk in in hun ogen te wrijven. Naast mij liepen daarentegen de tranen over het gezicht van Marloes, die dagen te voren al meldde dat ze dacht dat dit ‘een zware bevalling’ voor haar ging worden. Het voelde als een afscheid van een familielid, waarvan je niet wist of je ze überhaupt nog terug zou zien, maar vergeten zou je ze niet.

Bij de boot was het een wirwar van waterige oogjes en treuzelende vrijwilligers, want ‘we willen nog niet weg’. Maar aan alles komt een einde en zo zwaaide we even later tot na de rivierbocht achterom naar alle dorpelingen op de kant en naar Pim, Luis en Johanna, die nog enkele dagen bleven om alles op te ruimen.
‘Trots’, is toch het beste woord om te omschrijven hoe ik me voelde op dat moment. We hebben het project met groot success kunnen afronden. We hebben veel gedeeld en veel geleerd. Het project had meer gebracht dan ik me had voorgesteld en ik weet zeker dat ze door alle betrokkenen niet gauw vergeten wordt.

Persoonlijk was ik ook blij dat ik met zekerheid kon zeggen dat ik de mensen van El Naranjal en hun school in de toekomst meermaals terug zou zien. We zullen het dorp op de voet volgen en als hun belofte om alles in werking te zetten om de school zo goed mogelijk te onderhouden net zo oprecht blijkt als ooit de belofte om zich betrokken te tonen aan het bouwproject, zullen we in de toekomst onze hand naar hen blijven uitsteken, als dat nodig is.

...En zo vertrokken we, ieder in gedachten verzonken, terug naar de wereld waar we vandaan komen en weg van de wereld waar we ons drie maanden zo thuis voelden.