Het vertrek

door Pim van Campen

Het geklapwiekt van de motor klinkt nog even over het water. Bernardo trekt de motor op tijd omhoog. Ik kijk toe hoe de boot om de hoek verdwijnt. Nog één glimp van mijn groep en een zwaai. Ik klim omhoog en omarm Matheo. We laten de tranen de vrije loop. Niemand geneert zich voor de tranen. Kinderen, de vrouwen maar ook de sterke mannen huilen. Jeraida heeft haar grote glimmende zonnebril op, maar daaronder vandaan komen ook twee dikke tranen. Matheo zegt, ze gaan terug naar hun familie, maar hier laten ze ook een familie achter.

Het doet pijn in het hart. Als ik even later terug loop richting het kamp, is het vreemd stil. Geen rennende kinderen, geen hamers, helemaal niets. Alleen de vogels zingen hun lied. De benner met foto's hangt tegen de gevel als een stille getuige. Er wapperen wat tekeningen in de wind, maar niemand die ze nu wil bekijken. Op een hoekje van de grote trap zit Inez met tranen in de ogen. Ze wil zich groot houden maar toch zijn haar ogen rood van het huilen.

Het kamp is verlaten. Snoeppapiertjes dwarrelen rond en de tenten zijn leeg. Ik loop alsof ik daar niet mag zijn. Wat zal ik nog doen, of wat kan ik nog doen? Deze dag is zo anders en is zwaar voor ons allemaal. We weten en voelen allemaal wat er gebeurd is en welke band we hebben opgebouwd met deze mensen.

Ik ruim wat op en probeer wat te eten. Het smaakt me deze keer niet.
Af en toe komt een moeder met een kind in de buurt van het kamp. Ze kijken alsof ze verwachten dat er elk moment een Nederlander met een bonbon uit de tent komt lopen. Ik wenk ze en ze komen dichterbij. Ze kijken wat rond en beseffen ook dat die vrienden echt weg zijn.

Even later zit Hairo met z'n moeder op een houten bankje en dan vraagt hij met een zacht stemmetje, Alletya?? Ik slik even en zeg dat ze naar Waspam zijn. En dat het heel lang duurt voor ze terug komen. Vragend kijkt hij z'n moeder aan en zij vertaalt het. Dan kijkt hij naar de grond en vervolgens weer naar mij. Bijna beschuldigend. Op deze dag komt bijna iedereen even in het kamp. Alleen, de moeders met kinderen, de stoere jongetjes of de mannen.

En dan in de middag wordt het donker en de wolken pakken samen. De eerste grote druppels vallen eruit en langzaam maar zeker gaat het harder regenen. De eerste regen sinds lange tijd. En dat op deze dag. Ik kijk Matheo aan en zeg: De hemel huilt mee.

Pim