Dagdromen over Pythachoras

door Anniek Roosenschoon

Zo. Dan weten jullie dat. En dan weten jullie binnen zeer korte tijd nog net niet zoveel als wij weten nu we al zo’n lange tijd met elkaar optrekken. De elfde week komt eraan en dat is een mooie periode om elkaar beter te leren kennen zou je zeggen. Nou, dat is gelukt, merken wij zowel aan elkaar als aan onze pitoreske omgeving.

Al hebben wij ondertussen ook geleerd dat het dorpje lang niet altijd zo pitoresk is als het zich in eerste instantie misschien voordeed. Tijgers, krokodillen en wilde zwijnen teisteren ‘s nachts het kamp, maar gelukkig hebben wij de cellador die deze incidenten aangrijpt om zichzelfs ‘s avonds weer eens een lekker stukje vlees te voorzien. (Leguaan blijkt een bijzonder smakelijke combinatie van tonijn en kip met een goede structuur. Aanrader dus, zou je ooit de kans krijgen of een aanbieding zien bij de plaatselijke slager.)

Affijn, we kennen elkaar, elkaars naam en specialiteit; wie legt daken, wie slacht kippen, wie kan je ‘s ochtends beter in zijn tent laten liggen en wie slaat de plank nog wel eens mis. Letterlijk dan. Want in bredere zin hebben we het geheel behoorlijk onder de knieën.

Stilzwijgend zijn er her en der onderaannemers aan het werk gegaan en breidt de stichting zich uit met kleine ambachtszaakjes als ‘de meubelbakerij’ en firma Ventana . Aan de lopende band worden daar tafels, banken en ramen geproduceerd. Zeer trots zijn wij op Marloes, die de meubelproductie onder haar hoede heeft genomen en er op strenge doch vrolijke wijze al honderd tafels uit heeft weten te persen. Een snelle rekensom toont aan dat er voor zoveel banken wel tweehonderd leerlingen nodig zijn. Grijnzend kijken wij om ons heen en vragen ons af waar we die in godsnaam vandaan gaan halen.

Ze zijn er zeker, aangesloten bij een van de vakmannen, zeer geconcentreerd aan het werk. Maar een bezoekje aan de school.. eh.. kerk – nouja, schooltje ín het kerkje- leert ons dat er momenteel in El Naranjal welgeteld achttien kinderen onderwijs volgen. Verdeeld onder twee groepen, één leraar, twee lessen op één schoolbord. Dat is gek ja. Maar ze doen het ermee en vol enthousiasme dreunen de kleintjes in koor het si-sa-se-so-su op. Als het tijd is voor groep ‘twee’ (8-14 jaar) vallen de kleinste op de kerkbanken in slaap. Het is er gezellig, jazeker, maar het voldoet niet aan de eisen die wij stellen aan een educatiesysteem voor zulke leergierige en welwillende kinderen.

Die leergierigheid en welwillendheid blijkt overduidelijk uit hun ‘mee’werkhouding. Al kunnen ze het niet allemaal, ze doen het toch. En dat resulteert soms in ramen met scheve lamellen. Maar dat scheetje beef hier eigenlijk recht is wisten jullie onderhand ook. Of was dat niet in de wistjedatjes verteld? Bij deze. Ooit een kaarsrechte plank van 2x6” gezaagd met een motorzaag? Nee, nou wij ook niet. Maar Walter, onze motorzaagman, komt behoorlijk dicht in de buurt. Accepteren en doorwerken.

Al gaat dat soms gepaard met veel hand en voetgebaren om de samenwerking een gesmeerd verloop te geven. Je kunt ze moeilijk verwijten dat ze achteloos het stuk hout over hun schouder weggooien omdat daar in koeienletter ‘SLECHT’ op staat geschreven. Dan springen wij in om de immer geduldige maar dan toch wat gepikeerde Gert tegen te houden en uit te leggen dat ‘MAL’ in het Spaans óók iets betekent.

Tsja, denken we dan, kijkend naar die kozijnen. Zij zijn zelf uiteindelijk degene die door dit raam naar buiten zullen staren, terwijl zij kouwend op hun potlood pijnzen over de uitkomst van de stelling van Pythagoras. En… dat is al over twee weken! Zo schrikken wij wakker uit onze dagdroom. Die dromen zijn te wijten aan het feit dat we tegenwoordig niet om 6:30 maar om 5:30 beginnen en daar ook een halve zaterdag bij pakken.

Het is uitputtend maar een blik achterom geeft ons voldoende hoop op een goede afloop. Daar staat in volle glorie module twee, compleet met dak, gevel, ramen en hopelijk ondertussen ook de deuren. De blikken en kwasten voor de laatste likken verf staan hier naast ons ongeduldig te wachten tot zij de ‘finishing touch’ mogen geven. Iemand nog een leuke suggestie voor de kleur van het dak?