Van Puerto tot Waspukta

door Kristel Spaniks

Vandaag, op 2e kerstdag, zijn we eindelijk weer terug in de bewoonde wereld. We zijn slechts vijf dagen weggeweest, maar het voelt als een maand.

Dinsdag vertrokken we uit Puerto naar Waspam. Omdat het voor de kerstdagen altijd extra druk is met de bus, waren we om 6 uur al op weg naar het busstation. Toen we daar aankwamen, bleek dat we nog wel een uurtje eerder hadden kunnen opstaan. Moeders met krijsende kinderen duwden zich door de massa en mensen met kerstinkopen verdrongen zich om hun enorme bagagepakketten op het dak van de bus te krijgen.

Het dak kwam uiteindelijk vrij vol te liggen. Maar dat was niks vergeleken bij het ‘sardientjesgevoel’ in de bus zelf. Toen ik dacht dat er echt niks meer bij kon, ging de achterdeur van de bus open en kwam er een dikke, naar oude melk ruikende vrouw met baby op mijn tenen staan. In deze pose hebben we het een uur volgehouden. Daarna hebben we ons verplaatst naar het dak van de bus.

En dat dak was luxer dan de gemiddelde NS reis. Lekker in het zonnetje, de wind (plus zand) door je haar en een beetje safari spelen. Op een gegeven moment was ik zelfs zo gewend aan al het geschud dat ik een uurtje heb geslapen. Die slaap had ik achteraf ook wel nodig, want gelijk uit de bus zijn we doorgelopen naar de haven om te vragen wanneer er een boot naar El Naranjal zou gaan. Die bleek op het punt te staan om te vertrekken dus we hadden geen tijd meer om iets te eten en zijn op hoop van zegen gelijk de bateau (is een langwerpige uitgeholde boomstam) in gesprongen.

We vertrokken daar laat in de middag en de reis naar Waspukta (waar we zouden worden afgezet) zou lang duren. We hadden verwacht dat de bestuurder van de boot zou stoppen als het donker zou worden en ergens zou blijven overnachten. Maar omdat hij blijkbaar haast had om zijn vracht af te leveren voer hij ook in het donker door en zodoende wij dus ook. De sterrenhemel was adembenemend en de Melkweg duidelijk zichtbaar. Maar hoewel het weer overdag aangenaam of soms zelfs te warm was, zakte de temperatuur nadat de zon onder was gegaan tot een punt dat in Nederland op dit moment niet zou misstaan. Vooral met de constante wind die door de (natte) kleding heen sneed, zat ik bij iedere vallende ster die voorbijkwam te wensen dat de reis snel over zou zijn en dat ik het daarna warm zou hebben.

Uiteindelijk kwamen we om kwart voor 1 ’s nachts aan in Waspukta. Padre Floriano, de pastoor die El Naranjal aan had gedragen bij de Stichting, had wel via de radio omgeroepen dat we op weg waren. Maar het was maar de vraag of mensen op dit tijdstip nog wakker zouden zijn. Na een klein kwartier werden we gelukkig ontvangen bij de pastoor van het dorp. In een ieniemienie hutje werd het vuur weer aangemaakt en water gekookt. Na de koffie werden er doeken op de grond gelegd en hebben we met zijn vieren lepeltje-lepeltje tussen de cucarachas (kakkerlakken) geslapen.

Lang was die slaap trouwens niet. Tussen de vloerplanken waren enorme spleten waar het lekker doorheen waaide. Na een uurtje liggen waren mijn voeten kouder dan ijspegels maar ik durfde ze niet te bewegen omdat ik bang was dat mijn voeten dan buiten de klamboe zouden vallen. Een constant geluid op de achtergrond was namelijk het geklik van kakkerlakken en het gezoem van muggen en ik wilde mijn lichaamsdelen graag behouden. Maar de geluiden regen aaneen tot een slaapverwekkende toon en uiteindelijk viel ik toch nog opgerold in slaap.

Goeten Kristel S.