El Naranjal

door Kristel de Krijger

We staan aan de vooravond van ons allereerste project en de afgelopen week keken we vast vooruit naar een eventueel vervolgproject…Met de ambitie zit het wel snor!

Met het vervolgproject in mijn achterhoofd reisde ik, samen met mijn drie reisgenoten van de TU, naar El Naranjal. Dit kleine dorpje telt zo’n 120 inwoners, verdeeld over 17 huizen. Halverwege de 20ste eeuw besloot de Miskito familie Smith te blijven wonen op een rustig plaatsje langs de Waspuk rivier. In een bescheiden houten huisje op palen brachten zij daar hun kinderen groot. Ze leefden van hun akker en de visvangst.

Drie generaties later telt het dorpje 85 kinderen, die vrijwel allemaal de basisschoolleeftijd hebben. De ouders willen echter meer voor hun kinderen dan het harde boerenbestaan en de visserij. Daarom is er een schoolgebouw nodig. De bevolking heeft zelf al een poging gewaagd om een schooltje uit de grond te stampen. Het gebouwtje is zonder haar ramen echter alleen geschikt voor onderwijs in de zomermaanden. Bovendien is dit ene ‘klaslokaal’ voor de 85 kinderen veel te weinig.

De noodzaak van een nieuw schoolgebouw moge duidelijk zijn. Het grote voordeel van dit dorp is dat de sociale cohesie enorm is. Samen de schouders ergens onder zetten is voor hen een overlevingsstrategie. Samen een school bouwen is dan ook allerminst een probleem...mits het niet samenvalt met de tijd van zaaien en oogsten.

De locatie van het dorp is zowel een voordeel als een nadeel. De meeste benodigde materialen zijn te vinden in de omgeving. Dat is zeer positief. Maar zover van de bewoonde wereld vandaan heb je wel te maken met lange reistijden en niet de meest comfortabele reismethoden. Bovendien is er geen elektriciteit, geen stromend water en uiteraard ook geen hostel of restaurant.
De vraag van de dorpelingen is dan ook meer dan slechts een school. Ze willen graag drie klaslokalen, een ruimte voor de directie, een opbergruimte, een open keuken, schoon drinkwater, elektriciteit en een medicijnkastje. En als het even kan ook een koelkast.

Terug in Nederland zullen we met het Stichtingbestuur eens flink over brainstormen over het wie, wat en vooral hoe!? Ik realiseer me dat het een héél ander project zou gaan worden dan ons eerste project in de stad Puerto Cabezas. Niet zozeer wat betreft het basisschoolontwerp of de werkwijze, maar wel wat betreft de randvoorwaarden voor de Nederlandse vrijwilligers en de aanschaf van bouwmaterialen en gereedschappen.

We laten de ideeën voor later even voor wat ze zijn. Terug naar ons huidige project in Puerto. We hebben nog een aantal dagen de tijd om de voorbereiding voor het pilot project af te ronden en ervoor te zorgen dat materialen en mankracht op 4 januari allemaal startklaar. Zodat de eerste schop de grond in kan!!! Dat is voor nu even genoeg uitdaging.

Groeten Kristel