door Huynh Ngo
Vroeg in de ochtend worden we in Waspukta voor dag en dauw wakker van kraaiende hanen, knorrende varkens en het geloei van koeien. Voor zover we dan al niet wakker waren want de kou heeft ons allen de hele nacht flink bezig gehouden. De omgeving doet in de vroege ochtend haast sprookjesachtig aan, het uitzicht op de Rio Coco bij zonsopgang is grandioos. En zoals het ontbijt wordt voorbereid met allerhande verse producten uit de wei besef je toch wel echt hoe puur het leven hier eigenlijk wel niet is.
Na het ontbijt wordt er meteen een boot geregeld naar El Naranjal, en nog voor de middag is begonnen zijn we al met de dorpbewoners in gesprek. Ze zijn erg ambitieus, willen groeien en zijn bereid er hard voor te werken, dat is een goed teken. De omgeving waarin we onszelf begeven lijkt rechtstreeks te komen uit een scene van “groeten uit de rimboe” en we beseffen ons maar al te goed dat we heel ver weg zijn van de moderne wereld. De kinderen hier zijn onweerstaanbaar lief en enorm fotogeniek. Hun onschuld en onaantastbaarheid in deze primitieve omstandigheden maakt ze bijzonder uniek en we kunnen niet ophouden met het maken van foto’s.
Tijdens de lunch (rijst met stukje zout vlees) wordt er voorgesteld om een korte excursie naar Yaho te maken, wat een spectaculaire waterval moet zijn op de Rio Coco. Er wordt wederom een boot geregeld, ditmaal een stuk kleiner en zonder motor. We varen stroomopwaarts richting onze bestemming. De tocht duurt een klein uurtje, de rivier is angstaanjagend rustig en we genieten. Dit in tegenstelling tot onze vaarders die keihard moeten werken om tegen de stroming in te kunnen gaan. Wij betalen ons schuldgevoel achteraf dan ook graag af met wat extra cordoba’s. Eenmaal aangekomen blijkt de wandeling naar de waterval spectaculairder te zijn dan de waterval zelf. Een half uur later zitten we tot onze enkels onder de modder en zijn we ook niet meer al te schoon. Een frisse duik in de Rio Coco met shampoo herbal-essence-style was dan ook erg welkom. Het is alleen jammer dat we dan weer helemaal terug moesten door diezelfde smurrie en ik ook nog eens een vieze bloedzuiger in mijn nek vond.
Als we terug zijn testen we de gastvrijheid van El Naranjal in de hoop dat we hier beter kunnen slapen dan in Waspukta. We komen bij een gezin dat hun slaapkamer voor ons opgeeft en ons voed met lokale lekkernijen. De gastvrijheid van deze mensen is echt oneindig en ik sta er versteld van. Ondanks dat blijft de nacht helaas toch hetzelfde: koud, rumoerig en vies. Bij zonsopgang worden we wakker bij het kraaien van de haan, of was het nou het geknor van de varkens? De lach van Camelia (het allerliefste kindje ever) verwarmd echter je hart.
Toch willen we zo snel mogelijk weer terug naar Waspam om daar kerst te kunnen vieren. De gedachte alleen al om dat tussen alle beesten hier te doen lijkt ons toch niet echt bij te dragen aan het traditionele kerstgevoel. We laten ons afzetten in Waspukta waar we vervolgens aan de oever van de Rio Coco heel charmant gaan staan liften in hoop dat er gauw een geschikte boot langskomt. En we hebben geluk want het duurt maar een half uur voordat er eentje langskomt die ook naar Waspam gaat dus dat is een meevaller. De terugreis gaat een stuk sneller dan de heenreis. Op een korte vispauze na duurt het maar 5 uur, wat voor nicaraguaanse begrippen relatief kort is. Aangekomen in de bewoonde wereld lijkt het alsof we wekenlang zijn weggeweest zo verwilderd voelen we ons. Toch heeft ons avontuur maar 2 dagen geduurd. We worden hartelijk verwelkomt door Padre Floriano met een koude Toña, een cola voor mij en een zacht opgedekt bedje. Een ware luxe na zo’n indrukwekkende reis.
Groeten Huynh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten