Deze moeder was aanvankelijk matig enthousiast over het plan maar begreep uiteindelijk wel dat het een unieke kans was om een andere cultuur te leren kennen. Na alle verhalen en foto’s bij thuiskomst begreep ik wat een bijzondere belevenis het was geweest. Wat een gek idee dacht ik toen; drie maanden zo intensief met de bewoners van El Naranjal samen leven en werken en bij het afscheid weten dat je elkaar nooit meer zult zien, bellen of mailen. En nu gaan we er samen heen met Hugo, Gerjanne, Sandra, Saskia en Laura. De school viert haar eerste verjaardag, dit is een groot feest waarop de stichting vertegenwoordigd wil zijn, daarnaast heeft Kristel wat vragen, bij elkaar een goede reden om de tocht te ondernemen.
We hadden allemaal een opdracht van Kristel meegekregen: Laura keek naar de mogelijkheden om het onderwijs te verbeteren, Hugo maakte een ontwerp voor het maken van schoolmeubilair van lokaal beschikbare materialen, Sandra controleerde de solar panelen die de stichting er vorig jaar had achter gelaten, Anniek maakte een rapportage over het onderhoud van de school en Gerjanne mocht vertellen dat er een “pot” was om het onderhoud uit te bekostigen en helpen een plan hiervoor te maken. Ik mocht alles vastleggen op foto en film wat mijn vakantiegevoel nog vergrootte.
De reis begon met een zes uur durende busreis naar Waspam. De bus zou om 06.00 uur vertrekken, wilde je verzekerd zijn van een zitplaats moest je wel om 05.00 uur instappen. Dit deden we, bagage op het dak, harde Miskito pop en wij in de bus en omdat die om 05.30 uur wel vol was besloot de chauffeur maar vast te vertrekken. Een afstand van 90 km over een dustroad waar je zes uur mee bezig bent, wat moet ik meer zeggen over de conditie van de weg. Gelukkig moesten we een keer uitstappen om over een brug voor de bus uit te lopen (om het gewicht een beetje te verdelen?) In Waspam werden we door Bernardo, de vaste bootsman van vorig jaar die ons ook nu, samen met zijn broer, naar El Naranjal zou brengen.
De reis over de Rio Coco was fantastisch, steeds verder de rimboe in tussen muren van groen, her en der vrouwen die in de rio de was deden en hun kinderen spelend in het water. Omdat we wat lichter beladen waren, maar negen man plus heel veel eten, waren we er al na zeven uur varen.
Cornelia zag ons als eerste aankomen en rende roepend naar het dorp waarop er in no time één en al bedrijvigheid was aan de waterkant. Anniek werd letterlijk uit de boot gesleurd en door iedereen in de armen gesloten waarna wij enigszins beduusd volgden. Er was muziek en er werd gedanst maar niet te lang want we moesten van en met de notabelen vergaderen over de invulling van de feestdag. De Hollandse vlag wapperde, op zijn kop weliswaar, naast die van Nicaragua.
De vergadering werd geopend met gezang en gebed door Transito, waarna er over elk programma onderdeel werd gediscussieerd en Anniek op het schoolbord mocht notuleren. Bij programmaonderdeel 10 ; 12.00 uur: Nederlandse zang en dans was het bord vol en werd gemakshalve maar besloten de rest van de dag te vullen met Nederlandse spelletjes.
Gedurende de twee dagen die resten tot 26 mei, de feestdag, groeide de opwinding in het dorp. De muziek installatie die Mateo had aangeschaft voor deze gelegenheid kon net uitkomen boven het gebrul van de generator die nodig was om hem van stroom te voorzien. De school had nu de functie van dorpshuis, er werd geen les gegeven deze week, de trappen waren de hele dag bevolkt en op het veldje tussen de gebouwen in werden dansjes geoefend voor het feest. Hoogtepunt was de vertoning op de computer van de filmpjes die Pim vorig jaar had gemaakt, grote hilariteit bij jong en oud. De dorpsaap zat op de eerste rij en genoot zichtbaar wat mij vrolijk maakte. 
Op de feestdag zelf werd nog eens heel duidelijk hoeveel de school voor het dorp betekent, Transito die het officiële gedeelte van de viering voor zijn rekening nam, was zichtbaar geëmotioneerd. In elke toespraak werden de Nederlandse bouwers van vorig jaar als helden herdacht. Er hingen twee grote posters op het bord met daarop alle namen, bij het voorlezen hiervan was voor ieder afzonderlijk applaus. Wat zijn ze jullie dankbaar jongens, en wij ook want we werden als V.I.P.’s behandeld terwijl wij, op Anniek na, part nog deel hebben aan dit succes. Aan ons de vraag ons één voor één voor te stellen en te vertellen wat onze taak in Puerto Cabezas is, zo werden we door Transito als voorbeeld gesteld; iedereen heeft een verantwoordelijkheid en jullie hebben de verantwoordelijkheid voor het onderhoud van de school. 
Na de lunch, waarvoor een koe werd “geschoten”, was het de beurt aan ons. Zaklopen, koekhappen, estafette, teken- en verfworkshop, vliegeren, alles werd met groot enthousiasme ontvangen. Als klapper mocht nog een piñata aan gort worden gemept waarna jong en oud zich boven op elkaar en het snoepgoed stortte. Ik vond het er wat simpel uitzien maar bedacht me toen dat het er met onze pepernoten niet anders aan toe gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten