Decadent Nicaragua?

Voor de 2e keer kom ik met de internationale vlucht op Managua international airport aan. Deze keer staat het welkomstcomité klaar om mijn terugkomst naar Nicaragua te vieren. Na anderhalve week in Nederland te hebben gezeten (de bruiloft van je broer is een mooie aangelegenheid om even bij te komen in Nederland ;) ) staat Pim me met een ijsje op te wachten in de aankomsthal: “Hier heb je een ijsje, kom we lopen naar buiten…. Nee, een taxi is niet nodig, we zitten hier aan de overkant!”.

De reservering bij het Backpackers Inn laat ik voor wat het is, want de overkant is letterlijk de overkant van de straat. De overkant is het “Las Mercedes” hotel, waar we na 5 minuten aan de koude Toña zitten en de werkelijkheid tot me doordringt; het decadente leven in Nicaragua is weer begonnen… En ik heb er zin in!

Op de bouwplaats wordt er gestaag doorgewerkt. Het luxe leven aan de westkust tijdens de vakantieweek had misschien geleid tot een afterdinerdipje, maar de afgelopen weken is er weer veel werk verzet. Beter om aan het eind van de werkdag tijdens de “diner round” te horen dat mensen lekkere dagen draaien en goed samen hebben gewerkt met de locals.

Het pleisteren van de muren is dan ook begonnen en dat is motivatietechnisch het betere werk. Vierkante meters maken, eindresultaat (op schilderen na dan) in zicht en er is toch niets mooier dan al die momenten waaraan iedereen heeft meegewerkt ,- het metselen van de betonstenen, het bekisten, vlechten, installaties plaatsen, storten, ontkisten en opruwen van de betonnen kolommen -, door Pedro met liefde te laten versmelten met een egale laag fijn-cement...

Enfin. De keuken krijgt in rap tempo vorm en ook de voorbereidingen van de patio inclusief Jimmy’s levenswerkwaardige “sanga molds” zijn klaar om volgende week gestort te worden. Het dak is nog een andere kwestie, pas 7 weken geleden is de bestelling de deur uit gegaan voor het houten dakbeschot. Het heeft Pim veel hoofdpijn gekost maar als ik donderdagmiddag op de bouw arriveer, ligt er al zeker 80m2 dakbeschot op de spanten!

Wow, van binnen ervaar je constructie 1 als dicht! Het voelt dus echt als een gebouw! Mooi man….Constructie 2 begint constructie 1 aardig op de hielen te zitten, want met het storten van de laatste ringbalk kan ook hier begonnen worden met de spanten voor het dak.

Inderdaad, ik ben aardig lovend over de voortgang op de bouwplaats, niet gek want ik ben hier dan ook niet zozeer om te bouwen. Voor mijn afstudeerproject doe ik 4 maanden onderzoek naar “bouwen aan de oostkust van Nicaragua”. Een groot deel van mijn tijd hier ben ik bezig geweest om het bouwproces van de bouw van het schoolgebouw in kaart te brengen en de daarbij optredende problemen te analyseren. Het doel is om de Stichting uiteindelijk te helpen met de keuze voor de meest geschikte bouwmethode bij de volgende projecten.

Verder bezoek ik ook andere bouwplaatsen om te zien hoe de lokale bevolking met beschikbare kennis en materialen bouwt. Je referentiekader verandert aardig, zeker als je ziet hoe het hier op de kleinere bouwplaatsen aan toe gaat. Waar wij met onze westerse kijk discussiëren over de kwaliteit van het betonmengsel en over de aansluiting van kromme houten balken, liggen de locals daar niet echt wakker van.

Uitzondering op de regel is het hier veelbesproken “Casa de Mujeres”; een hoogstandje van locale architect Don Manuel. Kosten of moeite zijn gespaard waarbij een blik vakkennis, vaklui en materieel uit Managua is open getrokken om een project te realiseren wat voor Puerto Cabezas’ begrippen ongekend is. Vanuit mijn optiek streven we binnen ons project echter naar een mooie balans tussen de verschillende visies, waarbij in het achterhoofd wordt gehouden dat we bouwen met de doelstelling; orkaanbestendig bouwen met als uitgangspunt de lokale bouwmethode. Een spanningsveld wat in ieder geval mijn onderzoek veel uitdaging brengt.

En in huis gaat het ook alweer zijn gangetje, gewoon weer hoe het was eigenlijk. Net terug uit Nederland wordt je weer even op de feiten gedrukt, er is soms een dag of 2 geen stromend water en ook elektriciteit is er niet vaak (laat staan toegang tot internet). Dat is wel weer even anders in vergelijking met Nederland.

Terugrefererend dat “het decadente leven in Nicaragua weer begonnen is”, dit is nog afkomstig uit de vibe die ik had in maart, net terugkomend van een weekje Rio Coco. Daar is stromend water of elektriciteit echt niet aan de orde. Slapend in een hangmatje in de woonkamer (totale perceel telt 30m2) met varkens de hele nacht knorrend een meter onder je, 2 dagen varen voordat je aspirientjes kunt kopen of een telefoontje plegen, is daar de norm.

Het is wederom maar weer vanuit welk referentiekader je het bekijkt maar terugkerend in ons huis met oversized balkon hebben we het zo slecht nog niet. Nee, klagen over water durf ik dan ook niet hardop. Niet voor die 4 maanden dat ik hier zit. Niet naar de mensen in Puerto of de Rio Coco toe en niet naar hen, die hier nog wel even zitten als wij alweer terug zijn.

Daarom, mooi dat we hier iets willen doen, en dat we ons samen inzetten om te proberen deze mensen te helpen. Ieder met de ervaring en capaciteiten die we tot onze beschikking hebben. Ik geniet dus nog voorlopig van mijn decadente leventje in Nicaragua… en ik heb er zin in!

Daan