Het resultaat mag er wezen

De klap is deze keer zo groot dat ik rechtop in bed zit. Niet figuurlijk. Echt rechtop. Het licht van de stad en in ons klooster valt uit. Alles is aardedonker. Tellen is zinloos. De storm is recht boven ons. Een nieuwe knal en Anniek klampt zich aan mij vast. De donderslagen blijven komen. Ineens flitsen de beelden van de landing in Puerto Cabezas weer door mijn hoofd. De zee, de paalhuisjes en de groene omgeving en rode aarde. En dat ene grijze zinken dak dat boven alles uitsteekt: ons dak. Ik denk en hoop - zouden ze hier bliksemafleiders kennen?

Vrolijk 16 mei. Het is de dag dat het regenseizoen begint. Maar daar trekken ze hier niks van aan. De vrachtauto die ons dagelijks naar de bouw brengt is gewoon op tijd. Op de bouw staat iedereen gewoon klaar om te beginnen. Het enige verschil is de niet aflatende hoosbui. Op het dak staan de weerbare Nicas samen met Jens onverstoord de spanten op het dak van gebouw twee te slaan. Jeremy trotseert samen met een groep vrijwilligers de regen achterop de ‘carro’. Zijknat brengen ze de tegels voor de toiletten van klooster naar bouwplaats. Aura Luz – de kokkin – roert wat door de Pollo Supa en wij verplaatsen onszelf, het hout en onze simpele meubelmakerij naar onder het afdak en we maken die dag de lessenaars voor 1 van de aula’s af.

Jackson speelt hierbij een grote rol. Een heerlijk voorbeeld van hoe het kan lopen. Hij is de grote broer van Mayla. Mayla is een kindje dat door de therapeuten brigade bezocht is en waarvan de moeder vaak de talleres (workshops) bijwoont. Voor Mayla hebben Marjan en Anneheleen in zo´n taller een aangepast statafeltje aangeraden. Deze helpt haar om te kunnen staan en zodoende meer van de wereld mee te krijgen. De deal is als volgt: de ouders kunnen naar de bouwplaats komen, krijgen van ons het hout en spijkers en mogen onze zagen gebruiken; wij helpen en leggen het uit - maar zij maken alles zelf. Wij hopen dat ouders op deze manier dan weer door krijgen hoe eenvoudig het is om meubels te maken die hun kids enorm kunnen helpen.

Zodoende stond Mayla’s broer Jackson ineens op de bouw. Een verlegen jongen met bruine hondenogen die veel naar zijn voeten keek. Maar toen hij wat gereedschap in zijn handen had, kregen wij ineens een tweede indruk: een jongen met gouden handjes zou mijn vader zeggen. Hij had binnen no-time het meubeltje voor zijn zusje in elkaar staan, keek daarbij wel vaak wat onzeker naar ons, maar het resultaat was strak. Hij legde ons uit: na de basisschool had hij de timmermansschool gevolgd en hij werkte nu al drie jaar als meubelmaker.

En wij zagen ons kans schoon. Hij komt nu al een week elke dag om ons te helpen met de schoolmeubels. Het lijkt hem zelfs wel leuk om de verantwoordelijk te zijn voor de gemaakte hulpmiddelen nadat wij terug zijn in Nederland. Gaaf zo’n jonge kerel die geïnteresseerd blijkt.

Ondertussen wordt hard getrokken om de gebouwen op te leveren. Mannen rammen met bokken hout op galmende zinkplaten om ze in de juiste vorm te krijgen. Giechelende meisjes met zeurende muziek verven de dakplaten. Muren worden gestukt en patio’s gestort. De stapels sierblokken vinden langzaam hun weg naar de smalle spleten in de gebouwen. Maar dan slaakt ons geel en blauwe cementmonster een zucht en stopt met ronken. Ik kijk op en zie dat de mixer gewoon is uitgezet – ‘no concreto’ klinkt er over het terrein. De Puerto cementcrisis heeft ook ons bereikt. Een beetje geïrriteerd gaat de crew maar iets anders doen.

Maar de volgende dag heeft Pim een verborgen opslag gevonden – honderden zakken in een oud klooster. Zuchtend rijdt onze ochtend chauffeuse om, om de zakken mee te nemen in haar tevens zuchtende carro. Ze stapt onderweg een paar keer uit, controleert haar assen van haar Kia Pick Up en rijdt luidkeels bellend door. Het werk kan door! Ook op zaterdag leggen we de spullen pas halverwege de lunch neer in de bodega. En het resultaat mag er wezen. De muren zijn glad. Heuze vloertegels op de grond. Schommels liggen aan de kant - klaar om in te graven. Op beide gebouwen glimmen de semi rode, semi zink kleurige piramidetopjes. Het hoogste punt is bereikt!

Hugo