De therapeutenclub is weer versterkt!!! Sinds ruim een week zijn wij (Johan en Therese) ook in Puerto Cabezas aangekomen. We helpen met het in kaart brengen van de doelgroep voor de school die in aanbouw is.Bijna 10 jaar na dato ben ik (Therese) weer terug aan de oostkust in Nicaragua; in oktober 2002 bezocht ik nl voor enige weken mijn dochter, die een half jaar voor haar studie in Bluefields verbleef. Bluefields is de 2e grotere stad aan de oostkust van Nicaragua. Het was destijds een bijzondere ervaring voor mij om voor het eerst deze cultuurschok te ervaren.
En daar zit ik dan samen met een hele hoop echt enthousiaste en leuke mensen die er allemaal iets goeds van maken hier. Samen met Johan volg ik Marije op en sluiten we ons aan bij Det die een paar dagen eerder is aangekomen.Meteen de eerste dag hebben we de bouw bezocht: wat een werk verzetten de mensen van de stichting samen met alle lokale vrijwilligers. Doordat het beton al gestort was op de vloeren, kon je goed zien waar de 2 eerste gebouwen komen te staan. En dan tegen de avond in de bouwauto terug, allemaal staande in de bak, hobbelend door de straten van Puerto Cabezas. Alsof je een site-seeing trip doet door een stad die je als toerist bezoekt. Prachtige kennismaking met het Latijns Amerikaanse leventje hier zo van bovenaf, het werd al donker, 6 uur.
Maar goed, we kwamen voor de gehandicapte kinderen van de school. Dus de volgende dag meteen met Charlot of Carmen van Los Pipitos op pad om huisbezoeken af te leggen. We hoppen dan in een van de vele taxi's die er voor 15 cordoba per persoon rondrijden. We laten ons afzetten in een buurt waar we die dag rond zullen brengen om de kinderen die we op de lijst hebben staan proberen te vinden. En dat is dus helemaal niet gemakkelijk blijkt keer op keer. Zelfs Carmen, die in deze stad woont, kan in haar eigen buurt soms ook geen wijs worden uit de adresbeschrijvingen die aangeven waar je moet zijn.
Er zijn nl geen adressen, maar je woont altijd tegenover iets of iemand, of voorbij de grote kokos- of mangoboom. En dan moeten de namen op de lijst ook nog kloppen. Soms wordt de naam verward met de naam van een familielid of blijkt de persoon die we vinden wel gehandicapt te zijn, maar vanwege zijn baard (en leeftijd) al lang de schoolgerechtigde leeftijd te zijn gepasseerd. En daar waren we dan al meer dan een uur naar op zoek. Jammer, maar helaas.Je leert hierdoor leven met wat er wel lukt op een dag, zeker ook omdat het zo warm is. Niet te druk maken, dat doen de mensen hier ook niet.
Afgelopen week hebben we heel wat kinderen bezocht en op spreekuur gehad. En we blijven nieuwe kinderen tegenkomen. Als we bijvoorbeeld de weg naar een huis vragen van die of die dan noemen ze soms iemand anders die ze kennen die ook gehandicapt is. Of er komt een ouder met het kind in de rolstoel naar ons toe omdat ze ons herkent aan ons blauwe t-shirt met terapeuta erop. Op trip naar de Cayos Miskitos
Naast alle werkinspanning: het uitvragen van hulpvragen, onderzoeken, adviseren en rapporteren over de gezondheid, mogelijkheden en moeilijkheden van de kinderen is er ook tijd voor ontspanning. Dat doen we in ieder geval elke avond door het gezamenlijke diner dat Brigi altijd zo lekker voor ons kookt. Maar ook door in het weekend op trip te gaan! Of zoals afgelopen weekend toen we met z'n allen naar de Cayos Miskitos zouden gaan. Deze eilanden liggen hier 50 km uit de kust vandaan en je kunt er met een panga/motorboot heen in 2 tot 5 uur varen. Zaterdag heen en zondag terug was de bedoeling. Er was een opperbeste stemming. 's Ochtends verdeelden we ons bij de haven over twee pangas. Een heleboel sterke mannen die stonden toe te kijken duwden ons zo de zee op. Prachtig weer, mooie kleuren van het water en veel golven vergezelden ons op de vaartocht, die heftig was en veel water overboord deed slaan.
Johan baalde dat hij bij het waden al nat was geworden tot z'n kruis, maar wij volgden ook spoedig. Niemand hield het droog, we maakten ons nu alleen maar zorgen om de spullen. Sommigen hadden de rugzakken in plastic tassen verpakt, dus dat moest goed gaan. Ik had nog de illusie dat ik op de boot zou kunnen lezen, maar die hoop vervloog al na de eerste 5 minuten. De boot schommelde heel erg en het water bleef maar over de kant klotsen. Later bleek mijn boek 2 keer zo dik was geworden .........
Eenmaal uit het zicht van de kust verdwenen, waren we de andere boot uit het oog verloren. Onze schipper voer terug en het bleek dat de andere boot motorpech had gekregen. Twee vrij zware plastic zakken werden in onze boot van voor naar achter doorgegeven en aan de andere boot gegeven. Kap van de motor af, sleutels uit de zakken en even later deed de motor het weer. Spullen terug in de zakken, weer de zakken doorgeven maar nu van achter naar voor en we konden weer verder. Het ging een tijdje goed, de andere boot voer ons soms stoer en hoog op de golven ketsend voorbij. Het leek of zij wel heel erg hoog gingen op de golven, maar wellicht zag het beuken en schommelen van ons er van de zijkant net zo woest uit. Het was genieten tot we nog een aantal keer het gereedschap moesten doorgeven wegens het weer stilvallen van de motor van de andere boot. Uiteindelijk moest die boot dit keer via een sleeptouw aangetrokken worden. Dit lukte nadat het touw eerst nog brak. Hierna is er daarom nog een aantal keer aan de boot gesleuteld. Dit ging zo verder totdat de ene boot het echt niet meer wilde doen.
Toen was het plan van de kapitein om midden op zee met z'n allen in 1 boot over te stappen. Dat deden we braaf: de boot zakte daardoor zover dat het zeewater bijna tot aan de rand kwam. Toen ook nog alle spullen overgeladen zouden moeten worden, werd het duidelijk dat, ondanks dat ik geen Spaans spreek, Charlot dit echt te ver vond gaan. We zouden nl zeker gezonken zijn als we dat hadden gedaan. Toen weer overleg, heftig maar effectief: ieder terug naar z'n eigen boot. We zouden naar de dichtstbijzijnde kant zien te komen.
Daar aangemeerd kregen we een flinke regenbui op ons dak, maar dat gaf niet. We waren toch al doornat. Na veel overleg op het strand (en brood en frisdrank door een schat van een begeleidster) is er nog geprobeerd om een andere boot aan te houden om te helpen, maar doordat we al brandstof hadden gebruikt was niet zeker of we het met twee boten zouden redden. Toen zijn we als groep opgesplitst. Vraag niet hoe, maar als vanzelfsprekend werd er gegund dat de helft in de goede boot de tocht verder zou maken en de rest zou wachten op een andere boot terug.
Met minder zin maar toch goede moed zaten we (ook Johan en Therese) in de boot die door mocht. Maar ook ons was het niet gegund, nu kreeg ook onze boot kuren.
Na 3 x proberen er iets aan te doen had de schipper het ook wel gezien. Hij hoefde maar 1 x te zeggen "ik ga ook terug" en wij waren het er zonder morren meteen mee eens. Wind mee deed onze boot het gelukkig zonder problemen. Zo kwamen we allemaal nog diezelfde dag terug. We sloten onze hereniging af met een duik in de zee. En 's avonds lekker uit eten in een gezellige comedor. Op zondag hadden we nog een baseball wedstrijd als een goed alternatief. En maandag weer aan de slag gegaan.
Therese en Johan
