Lekker vies!

Wat zijn we lekker vies. Vies van modderige plekken. Van gereedschap dat in plassen heeft gelegen en slippers met aangekoekte aarde. Van lekkende koffiemokken en bouwtekeningen die afgeven.

Deze week stonden we op de plek waar het allemaal gaat gebeuren: 3 gebouwen dat het centrum voor de gehandicapte kinderen gaat worden. Links een struik, rechts een zwerfhond. Achter ons het busje dat is weggezakt in de grond, voor ons de passie om te gaan beginnen.

Wat een mooie mensen staan er om mij heen. Wat ruiken ze ook lekker. Naar zweet en wilskracht. Er zit troep op al onze kleren maar dat hindert niet. Met deze mensen wil ik aan het werk. Douchen doen we wel als de gebouwen er staan in mei.

Ondertussen leren we Spaans, Miskito en Zweeds. Dat is heus niet verwarrend. Want we willen wel begrip hebben voor elkaar om één ieder te begrijpen wanneer we elkaar niet begrijpen, begrijp je?

Elektriciteit houdt het soms wel even voor gezien. Wie overigens denkt dat elektra een primaire levensbehoefte is, is hier nog niet geweest.
We knutselen de maquette `s avonds gewoon knus bij kaarslicht. Bovendien slapen we toch wel voor negen uur: er is morgen nog zoveel te doen.




Morgen zijn er weer nieuwe constructies te bedenken en lange gesprekken rond de tafel. Morgen is er ook weer rijst met bonen en gekke grapjes over de groep. Dan worden we enthousiast om weer verder te gaan, en tegelijkertijd een beetje zenuwachtig. Leuke zenuwen. Van die handen die kriebelen en mondhoeken die alle kanten op kunnen krullen.

Maar ik verzeker je: deze groep gaat het voor elkaar krijgen, en met de juiste inentingen en een dosis goed verstand raad ik iedereen aan hier te komen en een keer te helpen.
Je wordt vies ja. Maar je wordt samen vies, en stiekem vinden we de viezigheid allemaal wel heel gezellig.

- Rianne -