Bouwen in Nicaragua is een heel ander verhaal dan bouwen in Nederland, zoveel wisten we bij het maken van het ontwerp natuurlijk al. Dat het ontwerp zou veranderen stond ook bijna vast, maar hoe het zou veranderen en hoe we het precies gingen uitvoeren, daar kun je niet op anticiperen. Nu we al bijna 7 weken aan het bouwen zijn en de contouren van de school zich elke dag duidelijker aftekenen is het goed om eens terug te kijken wat nou de afgelopen weken de mogelijkheden en moeilijkheden waren op bouwkundig gebied.
Om te beginnen bij het meest fundamentele: het ontwerp. We zijn van vier modules naar twee (grotere) modules gegaan. Dat had flinke consequenties, want van een centraal plein zoals in het oorspronkelijke ontwerp is met twee gebouwen natuurlijk geen sprake meer. Aan de vraag om een speelplaats hebben we gehoor gegeven door over de gehele lengte van de gebouwen, die in een L-vorm staan, een trap te maken. Deze trap van 33 strekkende meter fungeert als toegang, maar ook als zitplaats om te kijken naar de sportende/spelende kinderen en jongeren. Tussen de twee gebouwen maken we een verhoogd pleintje van 6x6 waar gespeeld kan worden, maar hier komt tevens de pomp uit waar de mensen uit de wijk drinkwater kunnen halen. 
Een van de moeilijkste dingen bij het bouwen hier is dat je met beperkte middelen probeert alles zo recht en gelijk mogelijk te krijgen. Je kunt echter niet overal tegelijk zijn, dus het gebeurde meer dan eens dat je een groep jongeren van je waterpas gezette bouwraam af moet jagen. Ook slopen andere (lokale) vrijwilligers vrolijk je bekisting als ze een stuk hout nodig hebt of iemand staat uit verveling aan een moer te draaien die jij zojuist op hoogte hebt gesteld om er een balk op te plaatsen. Desondanks komen we er goed uit met behoorlijk wat improvisatie- en doorzettingsvermogen. Dat de balken vaak zo krom als een banaan zijn, daar wen je ook wel aan. En gelukkig is er altijd genoeg spierkracht aanwezig om hem op zijn plaats recht te buigen en direct vast te spijkeren.
Wat ik zelf vooral erg mooi vind is om te kijken hoe de lokale vakmensen problemen oplossen en overal hun eigen manier voor hebben. Zo kun je bijvoorbeeld met een machete razendsnel een inkeping in een balk maken. Het is hartstikke leuk om samen met een Nicaraguaanse timmerman op het werk te bedenken hoe je je stijl- en regelwerk voor de gevel het beste kunt maken. En dat is ook de manier waarop we het werk aanpakken. We hebben zelfs onze eigen ideeën en wij hebben natuurlijk het ontwerp in het hoofd zitten. Maar nu het ontwerp zijn definitieve vorm heeft aangenomen, zien onze lokale collega’s ook wat het wordt en kunnen zij ook beter oplossingen aandragen. Dat komt de bouwsnelheid en kwaliteit van het werk alleen maar ten goede.
Het resultaat van deze samenwerking is dat de beide hoofdconstructies in het hout volgens het orkaanbestendige ontwerp zijn uitgevoerd. Het stijl- en regelwerk voor de gevel van module 1 zit er ook in en met module 2 zijn we al een heel eind op weg. De gemetselde bodega is door twee oude vakmannen prachtig glad gestuct. Naast deze twee modules zijn we net begonnen aan een keuken voor op het terrein, daar is in twee dagen de fundering al van gestort. Voor de trappen en het tussenplein is het wachten nog op het hout, dan kunnen we dat ook mooi afwerken. Kortom, de aanblik van het terrein verandert met de dag en dat houdt ons gemotiveerd om elke dag weer keihard te werken samen met de lokale vrijwilligers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten