Bouwproject nummer 4: basisschool El Caminante.
Status: Afgerond.
Educatieproject nummer 1: training aan basisschooldocenten.
Status: Afgerond.
Ik zie stoere jongens met betraande ogen over de bouwplaats lopen. Onze kokkin die 4 maanden lang dag-in-dag-uit de lunch bereidde voor alle vrijwilligers op de bouw, wil simpelweg geen afscheid nemen.
Ik zie ook Alex, met zijn certificaat nog altijd in de hand. Daarop staat dat hij 70 volle dagen vrijwillig heeft meegebouwd aan de school. Een absoluut record. Trots als een pauw nam hij zijn certificaat zojuist in ontvangst, voor het oog van alle genodigden, waaronder lokale autoriteiten. Bij het certificaat zit een aanbevelingsbrief. Hopelijk overtuigt dat een lokale aannemer om hem in dienst te nemen…
De meest gestelde vraag op deze dag aan onze Nederlandse vrijwilligers is: ‘Wanneer kom je weer terug?!’ Ook zij die helemaal niet zeker zijn of ze hier ooit terug komen, roepen eind van de dag; ‘Tot volgend jaar!’ Een ander antwoord wordt niet geaccepteerd.
Zo is de dag van de opening van de school altijd een beetje dubbel. Enerzijds de vreugde dat het project is afgerond. En met een buitengewoon goed resultaat. Je kunt er de foto’s op naslaan. Anderzijds is de dag ook een beetje verdrietig. Jij, als vrijwilliger, gaat terug. Maar in de afgelopen vier maanden zijn vaders en moeders uit de wijk vrienden geworden. Vrienden die je misschien niet meer gaat zien. Vrienden die je vaak een beter leven toewenst dan dat wat ze te wachten staat. En dat laat je niet koud. 
Persoonlijk weet ik dat ik ze weer ga zien. Ik ben hier in principe volgend jaar weer. En de ouders uit de wijken en dorpen met wie in de afgelopen jaren hebben samengewerkt zijn er zeer waarschijnlijk ook nog. Maar toch. De groep Nederlandse vrijwilligers in de huidige samenstelling, met de huidige dynamiek, en de grappen en uitspraken die kenmerkend zijn voor dit project…die komt nooit meer terug. En dat is erg jammer.
Want jeetje mina, wat een groep vrijwilligers was dat. Van de vier maanden dat zij in Nicaragua zaten, heb ik dik anderhalve maand mee mogen maken. Dat had wat mij betreft langer mogen zijn. Maar in Nederland moet de stichting ook gewoon doordraaien. En ook in Nederland moeten kindjes naar school. Zo ook die van mij.
Maar toen ik begin maart de groep vrijwilligers in Nicaragua achter liet om terug te keren naar Nederland, heb ik geen moment getwijfeld of het goed zou komen met beide projecten. Toen ik eind mei terug kwam in Nicaragua, bleek dit een volledig goede inschatting te zijn geweest. Deze bruisende en creatieve groep keiharde werkers hebben geweldig werk geleverd.
Een blik op onze nieuwe school en je begrijpt waarom ik zo trots ben. En lopend door Puerto Cabezas komen verschillende basisschooldocenten (in wording) steevast naar de vrijwilligers van ons educatie team toe. Nog even napraten over de training: ‘Het was zo leuk! Het was zo leerzaam! Wanneer is de volgende training?’
Vanaf een afstandje bekijk ik het geheel. Dat hebben we toch maar mooi met zijn allen neergezet… en in mijn hoofd ben ik alweer bezig met het plannen van de projecten van volgend jaar!
Kristel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten