Wij zijn er klaar voor...

Project 2013, schoolgebouw op terrein El Caminante

We staan op het terrein van een typische Nicaschool in Puerto Cabezas. Een school die er zo’n 8 maanden voor nodig had om zich te wortelen in Puerto en zich te laten overwoekeren door de Miskitu cultuur. De gebruikssporen zijn zichtbaar, de bevolking heeft zijn stempel op het gebouw gedrukt. De plek waar de stichting 4 maanden lang de scepter zwaaide is duidelijk in handen van de wijkbewoners. De tekst El Caminante is vereeuwigd in het beton boven de poorten waar dagelijks 300 kinderen naar binnen lopen.

We betreden de lokalen laat in de middag na schooltijd, er is dus geen les bezig, maar de restanten van de lessen zijn duidelijk zichtbaar. De lokalen hangen vol met slingers en tekeningen die gebruikt worden ter ondersteuning bij het onderwijzen van wiskunde en taal. Te midden van de versieringen zijn de educatieve muurschilderingen, die het educatieteam afgelopen jaar gemaakt heeft, mooi intact en duidelijk zichtbaar. Ik ben erg benieuwd of de tekeningen en andere materialen gebruikt worden op de manier zoals de docenten getraind zijn afgelopen project, iets wat ongetwijfeld in de komende maanden duidelijk wordt.

Kristel in overleg met Don Reyes, en Profe Gusto

Even buiten de wijk wordt een gebouw gerenoveerd, althans, bouwvakkers zijn op het dak bezig om een losse nok toe te passen. En het zal echt niet direct te danken zijn aan de inbreng van het kennisoverdrachtsteam, dat zich bezig houdt met het overdragen van praktische vaardigheden en bouwtechnische kennis, maar het geeft toch een goed gevoel dat in de conservatieve bouwwereld aan de oostkust, tekenen van verandering zichtbaar zijn.

Kris en ik zijn in Puerto Cabezas om de voorbereidingen te treffen voor de projecten die Stichting SamenScholen dit jaar gaan uitvoeren. Het programma staat vol met praktische zaken die geregeld moeten worden, zoals het regelen van een vrijwilligershuis, de eerste bouwmaterialen bestellen, regelen van tolken, huishulpen, contracteren van voormannen etc. In de praktijk betekent dit vooral een sociale aangelegenheid want het netwerk aan mensen waar je 4 maanden lang intensief mee samenwerkt, heeft ons 8 maanden moeten missen. Veel bijkletsen, je gezicht laten zien en de raderen gaan langzaam in beweging.  

Tom en Nynke op de trappen voor de school in El Naranjal

We komen oude bekenden tegen uit de wijk waar het allemaal gaat gebeuren, en dit levert blijdschap en een spontane glimlach op. Voor hen is onze aanwezigheid het signaal dat we weer verder gaan waar we waren, alsof de tijd heeft stilgestaan tot we weer terug zijn, de orde van de dag kan weer beginnen waarbij we (als lokale bevolking) weer iedere dag klaar staan om op het schoolterrein bergen werk te verzetten. Alsof het normale leven weer kan beginnen.

Naast de voorbereiding in Puerto is samen met Tom en Nynke afgereisd naar het noorden om dorpen te bezoeken langs de Rio Coco. In Uhry, waar het renovatieproject zal plaatsvinden, zijn de bestaande lokalen ingemeten. 

De lokalen in Uhry, de betonnen borstwering staat nog

De bevolking heeft zijn huiswerk gedaan en de houten constructie die we gaan vervangen is alvast gesloopt tot aan de betonnen borstwering. In El Naranjal is een bezoek gebracht aan het project van 2011. De onderhoudscontrole is met succes uitgevoerd en met het dorp zijn de toekomst plannen besproken voor het onderhoud van de school. En in Waspam is het transport en het hout georganiseerd voor het project in Uhry. Inderdaad, dit waren wel de voornaamste redenen dat we er waren, en al liggen de dorpen hemelsbreed misschien nog geen 100 km uit elkaar, de gehele reis (vanuit Puerto) nam zo’n 4 dagen in beslag. Inclusief de bus die vast zat, kapot ging, een boot vol zwangere vrouwen, zonder benzine op de rivier lag te dobberen, en de brug tussen Waspam en Puerto die kapot was. Een handvol nica-taferelen die je na één week Nicaragua weer laat inzien dat je nog zover vooruit kunt plannen, maar toch niet weet wat te moeten verwachten.

Kristel en José, één van de bootmannen

Juist deze cultuur maakt het een uitdaging om hier projecten uit te voeren. In deze cultuur wil je vooruitgang boeken, Want even terugkijkend op Puerto Cabezas. Aankomend in de havenstad is het niet het ruige karakter wat ons opvalt. Het zijn de kleine veranderingen die je als eerst ziet. Vliegend met de binnenlandse vlucht waar de houten boardingpassen plaats hebben gemaakt voor geplastificeerde instapkaarten. Kristel merkte voor het eerst een graafmachine op in het straatbeeld van Puerto. Net voorbij Caribean Sol zagen we een nieuwe discotheek en de weg door het park die voorheen werd geblokkeerd door een kiosk is nu een doorgaande route. Wachis pizza heeft duidelijk geïnvesteerd in het meubilair en het terras wederom uitgebreid. Het probleem met het frequente gebrek aan pan de ajo is verholpen door nieuwe menukaarten te maken, zonder pan de ajo. En er was zelfs een commerciële instelling te bekennen, daar de ober regelmatig heeft gevraagd of we nog iets wilden drinken.

Het lijkt misschien niet veelzeggend, maar dit komt iedere oud-vrijwilliger heel bekend voor. Want jaarlijks zijn, kijkend naar het straatbeeld, dit inderdaad de ontwikkelingen waaraan je moet denken. Als stichting houden we ons bezig met de ontwikkeling van educatie, iets wat niet direct zichtbaar is in het straatbeeld. Maar de voorbeelden geven aan in welke cultuur en omgeving er gewerkt wordt. We investeren in materiaal en kennis en vragen heel veel energie van vrijwilligers om de ontwikkeling van de miskitu bevolking te stimuleren. Rond deze tijd zitten 19 vrijwilligers in het vliegtuig, klaar in de startblokken, om de komende 4 maanden te knallen Tijdens de bezoeken aan Puerto Cabezas en Uhry, de projectlocaties, is het aan de bevolking te merken. Zij willen vooruit en niet stil blijven staan. Laat die Hollanders maar komen, zij zijn er klaar voor.

Daan