Zo is zijn naam. En als je in Nicaragua bent geweest met Stichting Samenscholen dan ken je hem gegarandeerd nog wel. Want zo’n persoon is het, iemand die je niet snel vergeet.
Zijn naam is natuurlijk in het begin erg wennen. Hier in Nicaragua zijn meer mensen met deze vreselijke achternaam. Sommigen weten niet eens van de geschiedenis en de associaties die het oproept. Gelukkig is Luis zo’n warmhartig, intelligent en opgewekte man dat alle negatieve associaties al snel verdwijnen.
Even in het kort voor de mensen die Luis nog niet kennen:
In 2010 was hij de wijkhoofd van Nueve Jerusalem II. De wijk waar we ons eerste school hebben gebouwd. Hij heeft daar veel meer voor de stichting en de wijk betekend dan van hem verwacht werd. We leerden dat Luis onze Hollandse visie doorhad en dit kon vertalen in het Miskitu. Bij vele vergaderingen en onderhandelingen was hij daar voor ons om op terug te vallen.
In 2011 heeft hij huis en haard voor 4 maanden verlaten om de stichting bij te staan in El Naranjal
En 2012 heeft hij wederom enorm gesteund met zijn aanwezigheid en bereidwillendheid.
En nu in 2013 misschien nog wel de meest waardevolle bijdrage tot nu toe: zijn steun aan de heldinnen van de educatie brigade.
We willen graag het volgende met jullie delen omdat we weten dat veel mensen veel geven om deze kleine vrolijke Miskitu man.
Er is op 12 april iets vreselijks gebeurd met onze lieve vriend en collega. Door een te hoge bloeddruk heeft Luis een hersenbloeding gehad. Na 3 nachten op de intensive care in het lokale ziekenhuis te hebben gelegen is hij naar Managua gevlogen waar hij op zijn 2de dag daar helaas nog een bloeding heeft gehad. Luis sprak daarna volgens zijn vrouw erg slecht en leek aan zijn rechter arm en been verlamd. Een zeer ernstige en zorgwekkende situatie. Zijn lieve en sterke vrouw Esperanza mocht slechts 10 minuten per dag bij hem zijn. Van de zorgen kon ze bijna niet eten. 
Zaterdag is hij overgebracht naar een ander ziekenhuis waar ze hem hebben geopereerd. De volgende dag belde Esperanza erg opgelucht op dat de operatie goed was gegaan en dat hij weer meer sprak en zelfs zijn slechte arm en been weer een beetje bewoog. Omdat de dokters haar slecht op de hoogte houden kunnen we alleen afgaan op hetgeen wat ze ziet. Ze is gelukkig positief.
De weg naar (gedeeltelijk) herstel zal wel lang zijn. We maken ons allemaal enorm zorgen om de toekomst van hem en zijn familie en proberen ze te steunen daar waar we kunnen.
Lena Otter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten