Kom van dat dak af!

Hallo allemaal

Ik heb de hele vorige week op het dak gewerkt. Vanaf daar had ik goed zicht op wat er allemaal gebeurde op de bouw. En dat was nogal wat. Ik zag het hek rondom het terrein groeien. Ik zag hoe golfplaten werden geverfd, die ik uiteindelijk zelf kon bevestigen op mijn dakje. Ik zag hoe er nieuwe spanten werden gemaakt en ook werden bevestigd op ‘Aula 2’. Ik zag hoe er begonnen werd met ‘Aula 3’ (waar morgen alweer de vloer zal worden gestort. Ik zag Daan rondhuppelen en aanwijzingen geven, en Marloes haar hoofd breken over de begroting (wél of níét een vierde lokaal!!?).

Ook zag ik hoe twee nieuwe lessen werden gegeven aan de lokale vrijwilligers; één over (goed) metselen en één over het maken van wapeningstaal. Als ik op mijn tenen ging staan op het dak zag ik hoe het educatieteam in de verte grote sprongen maakte met de docenttrainingen. Ook zag ik hoe zij contact zochten met de ouders uit de buurt. Gister hebben ze een meeting gehad met deze ouders, met een opkomst van maar liefst 70 buurtbewoners!

Ja, ik kan gerust zeggen dat het góéd gaat met het project. Iedereen heeft het ontzettend naar z’n zin hier. Niet alleen de Hollanders trouwens! Ik merk dat het op de bouw ook een stuk gezelliger wordt. Ik zit hier pas 4 weken en ik heb nu zo langzamerhand iedereen die er werkt leren kennen en ik heb wat beter Spaans leren spreken. Gaaf hoe goed je band met anderen kan worden in zo’n korte tijd, met zó’n cultuurverschil en zo gebrekkig Spaans (soms van beide kanten trouwens).

We zijn met iemand van de bouw wezen voetballen op het strand. We zijn met iemand mee geweest naar de kerk (geen woord van verstaan trouwens, want het was in Miskitu). We zijn al een paar keer gaan poolen met iemand en we zijn zondag met iemand een hele dag op stap geweest om over het strand naar een dorpje te fietsen. Daar werden we meteen ook uitgenodigd om bij zijn ouders te blijven eten en slapen (helaas kon dat niet) en we hebben daar gezeild in inheemse zeilbootjes (lees uitgeholde boomstammen met aan elkaar genaaide vuilniszakken).

Verder zijn André en Eefje onze kokkin Brigida aan het helpen met het ontwerpen van haar nieuwe huisje. Al met al gaat het dus prima met het contact met ‘de locals’.

 Het is bizar hoe de tijd hier vliegt. Dat betekent dat we het naar ons zin hebben hier! Hasta Luego!

Johan Schonebaum