63.068 woorden aantekeningen, 32 muggenbulten, 16 nieuwe vrienden, 10 zinnetjes Miskitu, 3 blaren, 2 vloeren en een hele ervaring rijker. We zijn op de helft. Mijn naam is Gerjanne en als afronding van mijn studie Culturele Antropologie schrijf ik mijn scriptie over participatieve ontwikkelingssamenwerking.
Voor de stichting is het erg belangrijk om samen te werken met de lokale bevolking. Participatie van de mensen voor wie er gebouwd wordt, is noodzakelijk. Voor het plaatsen van 3 gebouwen in 4 maanden tijd hebben we heel veel handen nodig. Minstens zo belangrijke redenen zijn het wederzijds overdragen van bouwkennis, het creëren van een lokaal verantwoordelijkheidsgevoel over de toekomst van het gebouw en ‘empowerment’ van de lokale betrokkenen; we hopen dat ze inzien hoeveel zij zelf in hun mars hebben.
Goed idee! Maar hoe werkt dat in de praktijk wanneer je in korte tijd een school en therapiecentrum moet bouwen met bouwvakkers uit verschillende landen die er allemaal een andere manier van werken op nahouden? Wanneer er op een bouwplaats Miskitu, Spaans, Engels, Zweeds en Nederlands wordt gesproken? Wanneer er steeds wisselende vrijwilligers meewerken die allemaal hun persoonlijke motivaties, kennis en interesses hebben? Wanneer je samenwerkt met een lokale organisatie die een andere manier van organiseren kent dan wij gewend zijn? 
Bijna dagelijks ben ik op de bouw om zelf te ervaren hoe de samenwerking in de praktijk verloopt. Ik spreek met mensen die op verschillende manieren bij het project betrokken zijn om erachter te komen hoe zij denken dat participatie vorm zou moeten krijgen. Uiteindelijk hoop ik naast een interessante scriptie een bruikbaar advies te kunnen schrijven voor de Stichting over hoe zij het optimale uit de samenwerking kunnen halen. Er werken ontzettend gemotiveerde en kundige mensen mee aan dit project op verschillende vlakken. Het is een uitdaging om de manier te vinden waarop we al die energie en kennis op de beste manier in kunnen zetten voor het beste resultaat voor iedereen.
De bouwplaats is een hele fijne plaats om onderzoek te doen en een interessante afwisseling tussen bibliotheek en collegezaal door. Ik vindt het heel interessant om te kijken hoe de gebouwen tot stand komen en fascinerend om te zien hoe al die mensen samenwerken als een ware machine. We begrijpen elkaar steeds beter. Behalve wat bouwvaardigheid leer ik hier woordjes Miskitu en wat van de lokale kookwijze. Een dag in de week ben ik ‘keukenhulp’, een klusje waarbij je de twee cocineras op de bouwplaats assisteert met inkopen doen, water halen, opscheppen. Met een beetje geluk laten ze je ook nog in buurt van de pannen zelf. Met wat brandhout onder een rooster, rijst en bonen als basisingrediënten, weten ze elke dag weer voor de hele groep een heerlijke maaltijd te bereiden. Deze wordt uitgedeeld wanneer om 12 uur alle gereedschappen zijn ingeleverd.
Tussen de werkzaamheden door gaan we nog eens langs met een emmer fresco. Je voelt je glazuur wegsmelten, maar de lokale vrijwilligers houden wel van een paar scheppen suiker en ook wij kunnen de extra energie en vocht wel gebruiken tijdens het zware werk in de zon. Afgelopen donderdag maakten we als extraatje ‘wabul’ een Miskitu specialiteit van gekookte bananen, melk en suiker. Met een stuk hout heb ik bananen staan pureren tot ik een rood hoofd en spierpijn in mijn armen had, maar mede daardoor smaakte het vervolgens extra lekker! Mij in elk geval.
Komende week is het Semana Santa en wordt de bouw stilgelegd. Voor mij een moment om mijn gegevens tot nu toe door te nemen, uit te werken en te analyseren. Daarnaast ook een week om de locals ook buiten de bouw om wat beter te leren kennen en natuurlijk om energie op te doen voor de tweede helft. Ik heb er zin in!
Gerjanne
